Pałac Hassana jeszcze do niedawna tętnił życiem. Piękne były jego cieniste krużganki, fontanny i ogrody. Teraz, odkąd żona Hassana, Leila, uciekła z Giaurem, żałoba i smutek mieszkają w tych murach. Hassan cierpi osamotniony. Wkrótce wyrusza na wyprawę, by odzyskać ukochaną żonę. A przynajmniej tak sądzą ludzie. Prawda bowiem jest taka, że Leila pokochała owego Wenecjanina, którego nazywano po prostu Giaurem. A że Prorok kazał cudzołóstwo kazać śmiercią, Leilę związano i pod osłoną nocy utopiono w morzu. Zrozpaczony Hassan pragnie pocieszenia w ramionach innej kobiety. Wyrusza więc, by takowej poszukać. Nie wie jeszcze, że tą, którą znajdzie, okaże się śmierć. "Giaur" to jedno z najwybitniejszych dokonań literatury romantyzmu. Powieść poetycka George'a Byrona ukazała się po raz pierwszy w roku 1813. Przepiękna historia miłości, straty i zemsty zawiera wszystko to, co tak charakterystyczne dla literatury epoki. Jest tu mroczna, gotycka atmosfera, jest malowniczy koloryt Orientu. Jest płomienne uczucie, zakazana miłość, równie piękna, co i bolesna. Na kartach "Giaura" lord Byron zawarł też wątki społeczne niezwykle aktualne w czasach, kiedy pisał swoje najbardziej znane dzieło. Wszak to właśnie wtedy w Grecji zintensyfikowały się dążenia wolnościowe. Grecy, którzy od setek lat żyli pod tureckim jarzmem, zapragnęli odzyskać swoją ojczyznę. Tłumacząc "Giaura" na język polski Adam Mickiewicz pozwolił sobie na dość czytelną aluzję, porównując sytuację polityczną Hellady do Polski, która od kilkudziesięciu lat była już wtedy pod zaborami.