Wyobraź sobie, że twoje dziecko zaginęło… Co czujesz? Rozpacz? Panikę? Wewnętrzną pustkę? Z pewnością. A teraz wyobraź sobie, że wszystko wskazuje na to, że to właśnie ty odpowiadasz za jego zniknięcie. I, co najgorsze, ty nic nie pamiętasz… To właśnie spotkało Estellę Paradise - młodą matkę cierpiącą na depresję poporodową. Tematem wokół którego obraca się cała powieść jest oczywiście macierzyństwo. Przez ponad ¾ książki towarzyszymy Estelle w próbie odkrycia co spotkało jej siedmiomiesięczną córeczkę. Obserwujemy także wewnętrzną przemianę bohaterki, która z osoby kruchej i rozchwianej przeistacza się w kobietę zdeterminowaną i gotową na wszystko. Jeśli chodzi o wrażenia towarzyszące mi podczas lektury, to chyba słowo ‘intensywne’ najlepiej oddaje ich charakter. W końcu nie ma nic bardziej przerażającego niż zabicie niemowlęcia. A śmierć dziecka lub jego zaginięcie to największy koszmar chyba każdego rodzica. Wydawca, pragnąc zachęcić czytelników do lektury, porównuje „Gdzie jest Mia?” do „Dziewczyny z pociągu”, co uważam za bardzo dobre posunięcie marketingowe, gdyż praktycznie każda wzmianka o tej pozycji wzbudza zainteresowanie. Jednak nie do końca się z tym porównaniem zgadzam. Owszem, „Gdzie jest Mia” ma kilka punktów wspólnych z książką Pauli Hawkins (jak np. utrata pamięci przez główną bohaterkę, czy wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez nią zbrodni), ale moim zdaniem znacznie ją przewyższa pod względem dramatyczności wydarzeń i samej problematyki. W zasadzie jedyne co mnie w tej powieści raziło, to chaotycznie napisane ostatnie rozdziały. Po prostu ciężko mi było się zorientować w którym miejscu na osi czasu dane zdarzenie miało miejsce. Co właściwie wydarzyło się w mieszkaniu przy 517 North Dandry w Nowym Jorku? Czy faktycznie, jak twierdzi policja i niemal cała opinia publiczna, Estelle zabiła własne dziecko? Czy też wydarzyło się coś zupełnie innego? Żeby się tego dowiedzieć, koniecznie musisz sięgnąć po ”Gdzie jest Mia?” Alexandry Burt.