W czasie rzezi na Wołyniu miały zaledwie kilka lat. Teraz wracają do swoich najbardziej przerażających wspomnień z dzieciństwa. Rzeź wołyńska widziana oczami kilku ocalałych dziewczynek. W 1939 roku Wołyń przestał być miejscem sielskiego, spokojnego życia. Upadła II Rzeczpospolita, region zajęły wojska radzieckie, później hitlerowcy. Wszyscy mieszkający na Wołyniu Polacy zdawali sobie sprawę z tego, że nic nie będzie już wyglądać tak samo, jak wcześniej. Wiedzieli, że czas wojny pełen jest zbrodni i okrucieństw. Wroga upatrywali w Niemcach i Sowietach. Nikt jednak nie spodziewał się zagrożenia ze strony ukraińskich sąsiadów, przyjaciół, znajomych. Te dziewczęta miały wówczas zaledwie po kilka lat. Jako jedyne z nielicznych ocalały. Przetrwały rzeź wołyńską i opowiadają teraz swoje przerażające, wojenne dzieje. Rozalia miała wtedy osiem lat. Ukryta w piwnicy z przerażeniem słuchała ostatnich, przedśmiertnych słów matki i siostry. Rodzinę Zofii ostrzegła ukraińska położna. "Jutro ma was tu nie być - powiedziała - Będą was mordować!" Nikt jednak nie wziął tych słów na poważnie. Pogrom przetrwała tylko garstka ocalałych. Teodora uczestniczyła we mszy, kiedy ukraińcy otoczyli i podpalili kościół w Kisielinie. Uratowała się cudem z płonącej dzwonnicy. To było jej pierwsze spotkanie z banderowcami, niestety jednak nie ostatnie. W książce tej znajdziecie opowieści równie prawdziwe, co przerażające. Z jej kart mówią do nas kobiety, wówczas zaledwie małe dziewczynki. Ocalały z pogromu i teraz dają świadectwo prawdzie o rzezi ludności polskiej na Wołyniu. Opętani banderowską wizją ukraińscy nacjonaliści dopuścili się wówczas jednej z najstraszliwszych zbrodni ludobójstwa w czasie II Wojny Światowej. Co do tego doprowadziło? Długo można by debatować o burzliwej historii stosunków Polaków i Ukraińców. O powstaniach chłopskich, kozackich, o wyzysku ludności przez polską magnaterię. W 1943 roku te narodowe animozje były ciągle żywe. Jednak nic przecież nie usprawiedliwia ludobójstwa.